17 – 7 – 2017
Een impressie van onze trip naar Brugge, dit keer ‘Drawn by Blossom’ in plaats van ‘Blogged by Blossom’.
21 – 4 – 2017
Stacked: ‘Prince’heerlijk zingen!
Laat ik mijn blogje beginnen met het geven van een compliment aan Rogier IJmker: “Rogier jongen, fantastisch arrangement dat Diamonds & Pearls”. Ten tweede: “had je je niet iets minder kunnen uitleven op die akkoorden en ritmes?”. Kijk, wij kennen Rogier inmiddels wat langer dan vandaag en we mogen hem heel graag, maar we zijn nu 13 weken bezig om dit nummer te repeteren en we laten we zeggen: “het is een uitdaging”. Bloed, zweet en tranen zijn inmiddels gevloeid en weer opge-Dettol-d. Zweepslagen, frustraties en uitingen in de trant van “als-je-nu-die-noot-nog-een-
Wat hier aan vooraf ging?
“Er was eens een vocal group die Stacked heette. In oktober stuurden ze opnames op naar Aarhus om te proberen mee te gaan doen met het Aarhus Vocal Festival in juni 2017. Afijn, er werden netjes opnames gemaakt, deze werden meegegeven met de postduif en toen begon het lange wachten… Uren, dagen en maanden verstreken tot … die ene dag een bericht kwam vanuit Aarhus. De meisjes met fel gekleurde schoentjes waren net niet door om deel te nemen aan het festival… Van de 48 deelnemers uit heel Europa waren zij 13e…. en er mochten er maar 12 meedoen… dus ze moesten genoegen nemen met een positie op de ‘reservebank’. Het bericht was voor de dames ‘kwalitatief uiterst teleurstellend’. Alle mensen om hen heen reageerde met: “Jammerdebammer, helaas pindakaas, niemand gaat nog afzeggen dus jullie zijn gewoon de Sjaak”. Toen, slechts luttere uren later, kwam vervolgens, uit het niets een emotioneel, gesproken bericht van ‘zullie’ mum (Annalisa Schmad) dat een vocal group zich had teruggetrokken uit de competitie! Och heden, de Stacked meisjes maakten een sprongetje van plezier. Ze zouden er bij zijn! “
Toen werd duidelijk dat de vocal groups het nummer ‘Diamonds en Pearls’ van de recent overleden King… oh nee, das die andere en al helemaal niet recent, eh… van de recent overleden Prince (al die titels… dat maakt het toch ook verwarrend…) als verplicht nummer zouden krijgen. Op zich niet een heel spannend nummer, maar wel heel mooi. Rogier ging voor ons aan de slag om er wat leuks van te maken.
Nou, dat hebben we geweten 
🙂. Zoals ik al eerder schreef “het is een uitdaging”, maar dat moet natuurlijk ook. Gelukkig hebben we nog even de tijd om het nog verder strak te krijgen voor ons grote avontuur in Denemarken in juni, dus dat komt helemaal goed.
Vandaag doen we mee met ‘De Fendert Zingt/Balk Festival Zuid’ zodat we weer lekker even kunnen optreden. We hebben Diamonds & Pearls nu af en lange, geweldige coachings gehad van Jesper Holm. Ons gevoel zegt dat het ingestudeerde nummer in theorie er prima inzit, maar dat de praktijk nog wat fragiel is en dat maakt ons wel wat gespannen. Maar we gaan hem toch brengen. Dan weten we ook meteen wat er voor Aarhus nog moet gebeuren. Het is een prachtig stuk geworden! Verder gaan we ook ‘Never forget you’ van Zara Larsson/MNEK brengen voor het eerst en Starwars! Heel veel nieuws dus onder de zon. Tot overmaat van leukheid hebben we ook nog eens nieuwe outfits, mooie retro jurken met die gekleurde pumps van ons. Dat wordt een mooi plaatje. We gaan ‘Prince’heerlijk zingen!
Tot gauw weer,
Daisy Blossom
11-9-2016
PostBlingOverStack ‘i huset’! (in the house)
Na een superleuk seizoen was eind juli dan eindelijk de welverdiende vakantietijd aangebroken. Nu is het zo dat wij Stackies niet meteen afscheid namen en dan 6 weken niets meer van elkaar zien of horen, nee dat ging als volgt: in den beginne was er de laatste repetitie waarin de ‘hugs and kisses’ niet van de lucht waren. Daarna was het dus vakantie maar de babbels op de groepsapp ‘Stacked Babbelbox’ gingen, vanuit alle windstreken van het universum, nog gestaag verder. Uiteindelijk droogden ook deze dialogen op tot uiteindelijk alleen de stilte overbleef … Stacked en stil … het 8e wereldwonder… Afijn, na een radiostilte van pak ‘m beet, circa en om en nabij ongeveer zeker twee hele weken oftewel 14 dagen stilte op het front begon het hele circus weer ‘van voor af aan’.
Op 23 augustus kwamen we in het Fendertse bijeen. In verband met vakantie waren we nog niet compleet. Ook al waren we niet compleet, dirigente Annalisa was gelukkig wel weer ‘heel’. Ze had de hele zomerperiode op halve, nee zeg maar, slakkensnelheid doorgebracht met haar gebroken voet op de stoel, werkend en zwoegend aan haar tafel. Balend, zuchtend en uit het beregende raam kijkend vanachter de geraniums om te zien dat het gras in één uur weer 0,1 mm gegroeid was en de katten weer een vlinder hadden verminkt. Echt helemaal haar stijl … not! Afijn, haar voet was geopereerd en zo goed als geheeld. Bij terugkomst van de vakantie zagen we een draad door Annalisa’s kamer lopen, dus die pakten we meteen op. We gingen verder met ons nieuwe nummer Change, geschreven door Annalisa zelf. Ook hadden we nog een repetitie in De Borgh, samen met Voice Over. Alles ter voorbereiding van de grote avond: vrijdag 9 september jl. waarop we met Postyr zouden gaan optreden.
Al een poos was bekend dat Postyr uit Denemarken naar Nederland zou komen voor de promotie van de nieuwe CD ‘Paper Tiger’. Een geweldige, professionele vocal groep. Postyr zingt a capella en a capella ‘2.0’: a capella nog verder opgeleukt met technische foefjes zoals een loopstation en andere gadgets, waar ik een boek over zou kunnen schrijven, maar waar ik verder geen ene drol verstand van heb en ik dus hierbij dan maar meteen over dat onderwerp stop. Iets met een schoenmaker en een leest…
Vrijdagochtend waren Tine, Lucas, Kristoffer en Rege (Line was met verlof want zij heeft na het uitbrengen van ‘Paper Tiger’ zelf een welpje geworpen …) netjes op tijd vertrokken vanuit Denemarken en wat denk je: autopech. Nu hebben de Postyrtjes best verstand van ‘teknik*’(techniek), maar de hele verzameling aan muzikale gadgets kon de bus ook niet aan de praat krijgen … dus even de Duitse Apeldoorn gebeld (Apfeldorn?), tijdens het wachten nog even de ‘blending’ bijgeschaafd in een Hamburgse berm … en hoppa, ‘lad os gå’ ! (Deense variant van ‘gaan met die banaan!’). Daarop hadden ze nog last van ‘trafikprop’ (file) in Duitsland, bij Utrecht liepen ze nog tegen een paar andere irritatiefactortjes aan. Anders had het anders aangepakt, die was, heel slim ‘med flyet’ (met het vliegtuig) gekomen en kon fijn aanschuiven bij ons in de eetzaal … jahm jahm en ja …, het eten was ook heerlijk ;-).
In plaats van 17 uur werd de ‘forventede ankomsttidspunkt’ (geschatte aankomsttijd) van de overige Postyrtjes in ‘Syv Bjerge’ (Zevenbergen) pas 19 uur of zoiets. Zij vonden de hond (waarschijnlijk een bewusteloze Deense Dog) in de pot, die zat daar namelijk al een poosje in met het deksel erop… Met een rotgang hebben ze hun ‘mikrofoner’ (microfoons) en ‘humør belysning’ (sfeerverlichting) opgebouwd en gezorgd dat ze klaar waren, zodat stichting Eduvox de deuren konden openzwaaien. Hier en daar waren al erg enthousiaste concertbezoekers gesignaleerd die stonden te trappelen van ongeduld. Alles liep net een beetje anders dan gepland, maar ja, dat is hoe het gaat: ‘livet er ikke pepernoot’ (het leven is geen pepernoot). Een tijdje later zat de ʽhalle’ (zaal) van De Borgh dan toch mooi vol en was het tijd om te beginnen.
Presentator Sander leidde het geheel in met zijn ʽchat’ (praatje) en daarop kon Bling! het spits afbijten. Best spannend voor die jonge meiden in zo’n zaal met publiek dat bij wijze van spreken op je lip zit. Áls de zaal niet zo ʽtØr’ (droog) was geweest, het niet zo warm was dat je ‘læber’ (lippen) bleven plakken aan je tanden, maar je ʽmed forbrug’ (met consumptie) had gezongen, zou Juliëtte haar ʽparaply’ (paraplu) hebben moeten opzetten op de eerste rij. Bling! moest daarbij ook nog eens een choreo wegzetten waar Lady Gaga nog een ’tip aan kunne suge’(puntje aan zuigen). Maar ’this is how we do’ zongen ze dan ook luidkeels. Stoere chickies, die Blingers.
De ʽdamen og herrer’ (dames en heren) van Voice Over namen het roer over met nummers als ’Laag bij de grond’ van ’BlØf’ en ’Here comes the rain again’ van Eurythmics hoewel ze beter ‘Here comes the sun’ van De Beatles hadden kunnen zingen, want buiten vielen de kraaien nog altijd gebraden van het dak zoals ze al in het nummer ‘Birds’ van Anouk al hadden voorspeld …
Stacked Ladies was daarna aan de ‘bird’. De welbekende ʽsorte kjole’ (zwarte jurkjes) en gekleurde pumps waren weer van zolder gehaald en de ʽgirlpowerrrrr’ (girlpowerrrrr J) spatte weer in het rond, dus de eerste rij had alsnog een paraplu nodig … Annalisa besloot eerst even wat vocaal geweld tentoon te spreiden met ‘My name on the World’, gevolgd door een lieflijk nummer en natuurlijk als klap op de vuurpijl de première van het nummer ‘Change’. Annalisa was zo trots als een ‘påfugl’!(dit kun je zelf wel invullen…duh!) .
Na de kreet ’We’re Staaaaaacked’ was het pauze en kon iedereen even lekker een drankje doen. Het zaalklimaat was inmiddels goed opgewarmd, Al Gore was nog net niet in actie gekomen om ons te waarschuwen voor smeltende ʽisterninger’ (ijsblokjes) …
Toen was het tijd voor de hoofdact: Postyr. Wat een topgroep, en, niet onbelangrijk … ’se sijn so lekkah guwoon gubleefuh’. Meteen vanaf het begin was het publiek in de greep van de mooie sound, pakkende teksten en heerlijke stemmen. Gelukkig werd af en toe even uitgelegd waar alle gadgets voor dienden, hoewel ik zelf al afhaakte bij ‘Vi arbejder ofte med gadgets’ (we werken vaak met gadgets) … Proffessor Gadget legde het echt prima uit, maar ik wilde het liever gewoon hóren. Er kwamen ʽnaturligt’ (vanzelfsprekend) veel nummers van het nieuwe album voorbij zoals ’Paper Tiger’, ’Home’ en ’We don’t wanna breath’, maar ook wat gouwe ouwe zoals ’My future self’. Er waren mensen in de zaal die vanaf het begin helemaal in tranen zaten … Wat een stukkie muziek al niet doet met den mensch. Om het geheel nog ‘leukerderder’ te maken dan het al was mocht Bling! ‘Go! Don’t stop’ meezingen. Dat ging heel goed!
Het laatste nummer was een PostOverStack combinatie. Het nummer ‘Through the rain’ voelde als een ‘anders dan Anders a capella slesj we are the World meets gospel’ song. Wat hebben we met z’n allen genoten van het zingen met en luisteren naar deze ‘Danske stjerner’ (Deense sterren).
Mensen van Postyr, ‘du er fantastik’! (jullie zijn geweldig!).
Na dit optreden was iedereen uitgelaten (en sommige uitgeblust haha), en bleef er een uitermate tevreden en blij gevoel over. Volgende week bouwen we een lekker feestje vanwege het afstuderen van ons ‘Stacky mum’ en op zondag 25 september zingen we bij Den Bosch goes a capella!
‘Se dig snart’, tot gauw!
Liefs,
Daisy Blostre (Daisy Blossom).
* Bron: google translate 😀 Alles wat in Deens is geschreven, heb ik laten vertalen door google translate. mocht het niet kloppen, dan is dat jammer … mocht het een beetje kloppen, dan is dat een beetje jammer en mocht het helemaal kloppen, dan is dat ‘stor’ (geweldig!).
06-06-2016
License to win almost twice!
Na de teleurstelling bij de voorronde van het NKF waren we best even aangedaan. Zo aangedaan dat we vorige week zaterdag ons gouden pistool hebben getrokken voor de jury… ze vroegen erom… 🙂. Nee hoor, we hebben ons, bij De Fendert Zingt (Balk Festival Zuid) 2016, totaal herpakt en ‘our asses’ er af gezongen. Afgelopen zaterdag waren we in Hengelo bij Amusing Hengelo en zongen we onze ‘belly’s’ d’r af en de keer daarna zingen we ook nog onze ‘Juliaantjes’ d’r af (je weet wel, de kipfiletjes die onder je armen bungelen als je zwaait zoals de ex-ex-koningin)! Daarna stoppen we ermee, anders blijven onze pumps mensloos achter.
Anyways, we hebben flink met de zweep gehad van ‘moeders’, de repetitie na de voorronde from hell. Deze pedagogisch onverantwoorde manier van aanpakken heeft z’n vruchten afgeworpen. Geheel volgzaam… (natuurlijk…) en als (silence of the) makke lambs… (yeah right… ) hebben wij gerepeteerd en de punten op de spreekwoordelijke ‘i’ gezet. Dit zat ‘m voornamelijk in de choreografie want die hadden we achterwege gelaten in Utrecht. Toen we, na anderhalf uur in onze ‘Stackedpants’, bijna klaar waren met een choreo waar je ‘u’ tegen zegt, besloten we dat ‘un bietjuh mindur ok goed waar’ en zijn we een bakkie koffie gaan doen. We besloten dat we het moesten hebben van onze zang, een heel bijzonder besluit voor een vocal group, nietwaar? Dus die choreo tot nader order weer terug in de kast gezet. Wanneer die uit de kast komt?
‘De Fendert Zingt’ werd afgelopen 28 mei in Sporthal De Borgh in Zevenbergen gehouden. De rode loper lag uit voor alle deelnemers en bezoekers bij de theateringang. De zaal was prachtig ingericht met een podium en vette belichting. Alles was klaar voor de show. Onze dude Sander: het licht, de waarheid en het leven…. eh ik bedoel: de presentator, de voice percussionist en de roddelaar van de dag. Sander heeft namelijk tegen iedereen vertelt dat wij Stackies nogal veel kletsten in de whatsapp groep genaamd “Stacked”. Hij heeft er ‘Stacked babbelbox’ van gemaakt. Ik snap dat niet hoor, het is toch leuk als je een half uurtje boodschappen hebt gedaan en je hebt 689 gemiste appjes? Hij denkt dat hij er mee weg is gekomen, maar wij pakken hem nog wel terug hoor… niet tegen hem zeggen gna gna.
Afijn, om ongeveer 13 u begon het hele spektakel. Ik heb een poos in het publiek gezeten en ik ben 24x bedreigd met een pistool, 11x bang gemaakt door sluipende figuren over het podium en 13x opgeschrikt door de tune van een Bond film… Nou, ik heb in mijn leven nog nooit ook maar 1 Bond Film helemaal gekeken: ik viel: of 1. in slaap of 2. van mijn stoel van verbazing of 3. midden in een film in of 4. stijl achterover van irritatie (‘iedereen ziet toch dat die ene vent niet echt slaat’). Nu ben ik op het punt gekomen dat ik er geeneens meer één wil kijken. Heb het helemaal gehad, nee, geef mij maar The King. Het was een genot om alle deelnemende koren en hun interpretatie van het Bond Thema te zien in arrangementen, aankleding en choreo. De Moneypennies uit Duitsland kwamen speciaal meedoen omdat het thema hen zo lekker ligt… wat ik in principe begreep aangezien zij van de 7 nummers, maar liefst 5 nummers zongen die een ‘bond’ hadden met 007.
Verder was er een heel leuke workshop over hoe je de presentatie van je koor kunt versterken door subtiele choreos of posities. Deze workshop werd door een verslaggever van BN De Stem breed uitgemeten in de krant, met zelfs een heuse foto van drie Stackies hun ‘derrière’. Hij had zoveel moois kunnen schrijven over het festival zelf, over het thema, over de arrangementen, over de deelnemers, over de draaisnelheid van de discobal boven het podium desnoods… maar waar schrijft hij over? Enkelt en allenig over de workshop en dan nog met een foto erbij waarbij je alleen achterkanten zag in sporthalbelichting. Echt… en ‘tot overmaat van niet to the point schrijven’ heeft hij niet eens genoemd wie er uiteindelijk in de prijzen viel. Beste krantenmeneren en -dames, als jullie lange lappen tekst willen met heel uitgebreide info en veel samengestelde en onuitspreekbare zinnen en veel tussen haakjes gedoe, bel me dan even…
Waar waren we? O ja, het festival zelf. Veel te veel gemist van de optredens, want wij Bond girls moesten de visagie in. Er werd hevig met goud gestrooid in het gezicht. Tevens hadden wij Jeanine, die in het dagelijks leven kapster is … en in het weekend en in de vakantie trouwens ook. Met behulp van een tijdschema wisten we precies wie wanneer tegen de haren in gestreken zou worden. Het resultaat was toppie! Toen iedereen klaar was met de voorbereidingen was het tijd om een hapje te gaan doen. Daarna even sound checken, om vervolgens door Paul, onze begeleider van die dag naar boven te worden geleid om in te zingen. Annalisa deelde zich op dat moment in tweeën en haar ene helft was bij Akkoord. Wij waren akkoord met de andere helft. Toen ze weer heel was, namen we alles nog snel door en gingen we op pad om onze gouden schoeisel aan te trekken. Door de kleedkamer heen het donkere gangetje in om daar de spanning nog even op te bouwen…
Rond de klok van 8 was het onze beurt om het podium te betreden. Wat een geweldig moment om daar weer te staan. Het ging echt heel lekker! Van een gedurfd en arrogant ‘My name on the World’ schoten we in een vredige, spiri-wiri-love ‘Halo’ standje, daarna Digden we ons een slag in de rondte om vervolgens de boel op stelten te zetten met ‘Goldfinger’. De kers op de taart en tevens de uitsmijter was ons nummer ‘Brick House’. En met dit alles was de toon gezet. Afwachten maar weer en genieten van al het moois en leuks dat er verder te zien en te beleven was. Uiteindelijk werden diverse prijzen uitgedeeld in de vorm van ‘eervolle vermeldingen’. Daarna sprong het popkoor Skoor een gat in het dak want zij waren de nummer 1 van de popkoren. Wij van Stacked konden ook opnieuw juichend opspringen, want wij waren de nummer 1 van de vocal groups! Yes, we had a licence to win.
Afgelopen zaterdag zaten we om half 8 ’s morgens al ruim in de auto op weg naar Hengelo. Daar zouden we mee gaan doen met Amusing Hengelo, Nederlands grootste korenfestival. Het lijkt qua sfeer en opzet erg op Middelburg Volkoren. Dit keer namen we het wijze besluit niet met de trein te reizen, dat leek ons verstandig gezien de gemiste trein naar Utrecht… We vertrokken met mist en ergens halverwege de Veluwe begon het zonnetje door te komen. Een stralende dag zou het worden! We mochten meteen naar het Prins Bernardplantsoen waar je midden in de vijver een bakje koffie kon gaan doen, want daar hadden ze een tafel weggezet (valt onder de noemer ‘kunst’). Verder waren de voorbereidingen nog in volle gang toen wij daar om 11 u ons repertoire lieten horen. Het was er in het begin nog maar stilletjes, alleen de yogi die in het park waren om rustig op te starten hebben we aan kunnen roepen met onze lokroep: shiketekah! Tatoeketatieketa! Ach, we hebben een lekker moppie gezongen en dat was allemaal nog heel relaxed. Daarna konden we een poosje gaan en staan waar we wilden. Alles was op loopafstand en goed aangegeven. We hebben heerlijk in het zonnetje een bakkie supernormale koffie met zonder koekje gedaan waar we al een poosje (lees: 4 uur) naar snakten: ”wat! Geen cappuccino?”, en heerlijk genoten van de klanken van andere bekende, minder bekende en volstrekt onbekende koren. Met bladmuziek in de map, a capella, begeleid door combo, 65+, bontgekleurd, hardrock, jong, knap, Amerikaans (willekeurige opsomming… ;-D). Om half 3 mochten we voor de jury optreden. Dit optreden werd voorafgegaan aan een jongemannenkoor waar heel Nederland voor naar Hengelo was gekomen. Het museum was afgeladen vol met zwetende, dampende liefhebbers. Hierna liep helaas de zaal bijna leeg, vonden we jammer, maar we bedachten al snel dat het qua temperatuur wel beter te doen was… al dat hete gedoe… Nou, het podium was wat aan de kleine kant of onze choreo was te ruim opgezet, maar dat mocht de pret niet drukken. We gaven ‘m hier van Stackedje (dat is het zusje van Jetje) en kregen steeds een welluidend applaus. Na 5 nummers mochten we weer de koelte in. Maar weer de tijd doden met vervelende dingen als ijsjes eten, beetje wandelen, met het verstand op nul lekker op een terrasje zitten en mensen kijken. De tijd vloog om en Voice Over mocht ook nog optreden voor de jury in het museum. Wij die sauna weer in… Afijn, dat was ook weer genieten, vooral van twee nummers die het nieuwst waren. Mooi!
Toen zij klaar waren met optreden en weer ‘laag bij de grond’ waren, verzamelden we op het grote plein waar de uitslag op termijn zou volgen. Het was geweldig weer en de sfeer was super! En wat bleek? Nummer 1 waren de mannen van Brown University, Stacked had de tweede prijs behaald en nummer 3 was Voice Over ex aequo (de jury kon niet kiezen tussen Voice Over en Mooche). Dat was weer een succesvolle en gezellige dag in zangland.
Dus eigenlijk was het meer Henge-high in plaats van Henge-low…
En nu op naar nieuwe arrangementen, veel zon en easy going! Wake me up when September ends… ah nee, das te laat, doe maar wat eerder want anders missen we ons trio concert met Postyr en Voice Over…
23-05-2016
Domperstad of Utopierecht?
De ‘Stackercity’ vertrok al vroeg uit het Roosendaalse… zonder Jacquelina en Daisy want die hadden zelf vertraging door diverse omleidingen op Borghwerf en de afgesproken trein gemist… Afijn, de ene groep reisde via Rotterdam en de ander via Den Bosch met een groepskorting zonder groep en slechts 7 minuten later aankomen in Utrecht (staadsie waor?). We hadden ons voorgenomen nog even een lekker concertje neer te zetten in een of andere stiltecoupe, helaas zonder Gerna want die reed met mum en Jan naar de Domstad. Ook Asha koos, samen met superfan Lila, voor een alternatieve transportwijze. Een concertje ging ‘m dus nie worre nie L. Op de afgesproken tijd plus 7 minuten troffen we elkaar dan toch aan in de hal van Utrecht CS. Fijn wandelingetje van een kwartier door ‘het kwartier’ gemaakt langs volle terrassen en de typische stadsbeelden. Tot overmaat van leukheid nog over een brug over de gracht geparadeerd en daar stond hij op ons te wachten, de redder in nood, onze hoop in bange dagen: onze dude Sander. Al hadden we wellicht heus wel de Lutherse Kerk gevonden (we zijn dan wel dorpsmeisjes, maar come on! niet van een andere planeet), dan hadden we waarschijnlijk een eindeloze zoektocht naar de ingang moeten starten… Het piepkleine deurtje, ergens verstopt in een nis, wist Sander gelukkig al te vinden.
Bij binnenkomst geen grote zaal met ontvangstcomité of rijen met toiletten. In plaats hiervan een rij voor de toiletten… Een prachtig kerkje, dat wel, met een nog prachtiger akoestiek. Inzingruimte…tja…dat was, zeg maar, een ‘dingetje’. Ik hoor u vragen: “wat was er met de inzingruimte?”. Nou die was er eigenlijk niet. Alle geluiden in de kamertjes naast de eigenlijke kerk waren even gehorig. Dus wij, niet voor één gat te vangen, achter moeders rokken…eh krukken aan, de binnentuin in. De gids die daar stond uit te wijden over een enorm oude boom, ging, in eerste instantie, onverschrokken door met oreren over de schoonheid en oudheid van het groene gevaarte. Wij nestelden ons onder de ‘blauwe regen’ en dat terwijl het een zonnige dag was. De blauwe regen sloeg ons met allergiereacties om de oren, dus we maakten gauw dat we ergens anders ons repertoire nog even konden doornemen. De bewoners aan de binnentuin konden dat wel waarderen bij hun kopje koffie en krantje of waren heel bedreven in ‘doen-alsof’. De gids met zijn aanhoorders hadden we inmiddels weggejaagd, dus we hadden nu alle ruimte om onze kelen open te zetten. Als de wiedeweerga na het inzingen weer terug de kerk in, want nu konden we dáár nog heel eventjes inzingen en de akoestiek proeven. BAM, wat een geluid sloeg ons om de oren. Dat is ook wel eventjes wat anders dan die droge, lege, nietszeggende theaterzaal die we de laatste keren aandeden.
Na dit alles moesten we ons natuurlijk ook nog enigszins ‘acceptabel’ maken voor het optreden, dat moest binnen 10 minuten. Heel knap voor dames om dit binnen 10 minuten voor elkaar te krijgen! RESPECT! Zeker met zenuwen panty’s aanhijsen is een hels karwei in een kort tijdsbestek, tel daarbij op het aantrekken van je pumps (voor sommigen: het in je pumps wringen) en nog even een slokje water drinken maar door je schichtige gedrag schud je de fles leeg over je jurk en moet je halsoverkop op zoek naar handdoek of ander depmateriaal die helemaal onder in je tas zit, krijg je het Spaans benauwd en lopen de zweetdruppels inmiddels als een soort Mississippi over je rug waardoor je eigenlijk uit zou moeten kleden, moeten douchen, je schone kleren aan zou willen trekken en ga zo maar door, maar daar is dus geen tijd meer voor. Tijd om te gaan knallen, dus wij voor het zingen die kerk weer in…
We konden nog even kalmeren want voor ons was een jongemannen koor uit Oldenzaal. Dat was heel andere koek, maar ook best leuke koek. Wat een charmeurs met hun rozen uitdelen en liefdesverklaringen… Wij werden er best wel ‘zen’ van! Na een mooie performance van de heren waren wij, de dames, aan de beurt. We voelden ons krachtig, goed en voorbereid, dus: licht uit, spot aan! Hatseflats!
De jury was dit keer totaal anders van samenstelling. Alleen één jurylid (John Damsma) was er vorige keer ook, die heeft alle optredens van alle voorrondes gezien, c.q. gehoord. Het eerste nummer was nog een beetje voorzichtig, maar het was goed. Heel maf hoe alle zaken waar we aan moesten werken: interactie met het publiek, interactie met de dirigente, ritmische vaardigheid enz. allemaal hun uitweg vonden bij ons. Alles wat coach Ronald Becker met ons heeft doorgenomen, ons heeft duidelijk gemaakt en ons op het hart heeft gedrukt: bijv. ‘spiri wiri liefde’ bij Halo denken en uitdragen en sensueler bij Brick House, na een nummer zo’n 3 seconden wachten om om te kunnen schakelen naar de intentie van het volgende nummer, hangen in de groove: we deden het gewoon! De opstellingen waren goed en liepen goed in elkaar over. Misschien ging dit soms ten koste van de intonatie, want daar ging soms wel wat mis. We hebben alles wat Annalisa van ons vroeg uitgevoerd. Voor ons gevoel was het toch stukken beter gegaan dan vorige keer in Middelburg. Sander had ook zijn stinkende best gedaan ondanks dat hij unplugged was dit keer en dus minder goed te horen. Het publiek zat ook geboeid en geamuseerd te kijken en luisteren. De jury keek nauwelijks. Daar konden we dus niet veel aan aflezen.
Opgelucht en met een voldaan gevoel gingen we van een welverdiend drankje genieten en maar afwachten. Vorige keer hadden we 238,5 punt gehaald. We konden ons niet voorstellen dat we daar onder zouden scoren… 255 moest toch haalbaar zijn? En anders toch maar de ‘wildcard’, en dan maar hopen. Voor de bekendmaking hadden we enorme schik in de kerk met de andere groepen, lekker meegezongen met een nummer van het jongemannenkoor en daarna uit volle borst: “we will Rock you” mee getetterd. De sfeer was uitermate goed! Na de nodige bedankjes en uiteenzettingen van de juryvoorzitter over appels en peren (waar hadden we dat verhaal eerder gehoord?) maakte hij de punten bekend. Nou, en daar kwam dom(per)stad dus om de hoek kijken of ut(opie)recht. Twee koren die al voor ons hadden opgetreden kwamen al boven de nodige 255 punten, het kon twee kanten op gaan (maar: ‘das in prinsiepuh heel logies’) het werd durop of duronder. En wat was het (tromgeroffel)…
Er onder… een schamele, oprecht sneue 241 punten. Tweehonderdéénenveertig puntjes. De jury zei: jullie zijn een beetje vooruit gegaan… Nou zeg: voor ons gevoel hadden we zo een betere uitvoering neergezet en dat was zowat het belangrijkste aandachtspunt, want we hadden zoveel potentie werd in Middelburg gezegd. Het viel ons echt tegen. Kijk, 260+ was geweldig geweest, 255 precies prima, 250 te weinig, maar wel een winst op ons zelf, maar 241 punten…. Nee sorry, dat is niet de waardering die we hadden gehoopt te krijgen. Het jammere van een jury is dat ze je punten geven en een duim en een verbeterpunt geven. Daar moeten we het ongeveer mee doen. We weten niet wat we dan zo slecht hebben gedaan dat er slechts 3 punten meer voor worden gegeven. Wat heeft de jury gedacht? Hebben ze niet gezien dat we met z’n twaalven soms 6 stemmig en a capella zingen? Dat we er super lol in hebben en ook gezonde spanning ervaren? Dat we ritmisch zo goed bezig zijn? Dat we ervan genieten dat we allemaal een keer aan de beurt komen bij leads en onze stinkende best deden?
Afijn, gedane zaken… bladiebla… je weet je wel… you can’t always get what you want en die coachings waren super waardevol! We hebben de dag die verder supergezellig en naar tevredenheid is verlopen afgesloten met een heerlijk diner in ‘De Rechtbank’ waar je naar toe moet als je stout bent geweest J. Volgende week gaan we weer heerlijk knallen op het regionale festival De Fendert zingt “License to Sing”. Daar gaat het dak er weer af! Hopelijk regent het dan niet. Het wordt een feestje!
Tot dan?!
20-03-2016
Stacked Ladies & a dude: finding our way on Golden heels
Na ‘De avonturen van Stacked in Werl’, ‘A few ladies & a dude in Den Bosch’ en als klap: finishing touch ‘Our name on the Doelen’ in het najaar van 2015, was de tijd aangebroken voor uitbreiding van ons repertoire. We hebben mooie stukken laten arrangeren en zijn er mee aan de slag gegaan bij de nieuwe ‘elektrieke’ piano van ons mum. In een mum van tijd klonk het weer als de klokjes in de kerstnacht die al weer zo lang geleden lijkt.
Hoewel we ‘gewend’ waren geraakt aan het hoge tempo waarin we ‘My name on the World’ ons eigen hebben gemaakt, zijn we als een sneeuwpop in een zonnetje van 38 graden ingezakt en zijn we tijdelijk ‘easy going’ aan de nieuwe nummers begonnen. Een ervan ‘een misdadig gouden nummer’ (Goldfinger) en de andere ‘sassy, but classy including the name of Bessie’ ‘I’m diggin’ van Kovacs, beide gearrangeerd door Jetse Bremer). De Stacked ladies en 1 dude zijn weer gemixt en gematcht en dat levert opnieuw verrassende combi’s op. We kunnen ons publiek nu verblijden met o.a. een koeienbel, 1001 nacht klaaglijk gezang, een brassband en een stevig oeh-ah-oeh-ah geroep tussen het ‘diggen’ door.
We hebben met elkaar terug gekeken op een bewogen jaar. Het jaar bewoog, sommige van ons bewogen soms wat minder, maar dat hebben we rechtgezet in de choreo. We hebben leuke workshops gehad, hard gewerkt aan mooie muziek, veel geleerd, lief en leed gedeeld, mooie optredens gehad en nieuwe pumps aangeschaft! Op 5 januari jl. zijn we gezellig bij elkaar komen om een toast uit te brengen op 2016. Dat het maar weer een fijn, gezond en succesvol jaar zou mogen worden waarin muzikale kwaliteit en gezelligheid steeds samen zullen gaan als een gouden duo, zoals Laurel&Hardy, Jip&Janneke, peper&zout en Rafael&Sylvie… o nee, die zijn al weer een tijdje niet zo’n sterk duo…. Afijn, u snapt de strekking.
We zijn in de eerste drie maanden trouwens ook serieus met elkaar om de tafel gegaan om te ‘hersenstormen’ (ik hou van 1 op 1 vertalingen) wat we zoal voor dromen en doelen hebben met Stacked en op persoonlijk vlak. Met het ‘five table discussion’-concept dat Annalisa uit Denemarken van Peder Karlson aangereikt had gekregen, hebben we met elkaar eens goed uitgestippeld 1. Wat we willen, 2. Hoe we dat gaan doen. Nu gaan we maar eens zien hoe een en ander uitpakt bij de optredens. En ja.. ze staan al weer gepland! We hebben er zin an, at your service!
Maart staat in het teken van reguliere repetities afgewisseld met workshops en choreoavonden. Dit alles ter voorbereiding voor optredens in april, mei en juni. Op 9 april zijn we te vinden bij de voorronde van het Nederlands Koor Festival in het gezellige Middelburg (in de Zeeuwse Concertzaal), ‘cause singing is moving’. In mei doen we vanzelfsprekend weer mee
aan ‘BALK festival zuid DFZ’ met het spannende thema ‘007’. Wij gaan er weer iets moois en ladylikes van maken! 4 juni reizen we omhoog en rechtsaf door Nederland, richting Hengelo om daar deel te nemen aan Amusing, hét korenfestival in de binnenstad. We hopen op een zonnetje! 
Wat ook nog supergaaf is, is dat Annalisa binnenkort afstudeert aan het Conservatorium in Aarhus Denemarken. Voor haar afstuderen heeft ze een ge
weldig nummer geschreven: ‘Change’. Daar zijn we inmiddels ook mee begonnen en hoe geweldig is dat! Dat beloofd wat! In september staat ook al iets spannends op het programma, maar wat dat precies is… dat houden we lekker nog even voor onszelf.
Volgt u ons weer verder dit jaar? Dat zouden wij erg waarderen!
Tot gauw!
02-11-15
Stacked: Our name on De Doelen
Na ‘De avonturen van Stacked in Werl’ en ‘A few ladies & a dude in Den Bosch’ gingen we volop in voorbereiding voor het BALK TOPfestival 2015 dat afgelopen zaterdag 31 oktober plaatsvond in Rotterdam. Met de feedback van de afgelopen optredens in het achterhoofd begonnen we weer fris en fruitig aan de repetities. Een workshop van Jesper Holm hier, stemgroep repetitie daar, tussendoor nog even een werkdagje en zo waren wij weer lekker van de straat! Over de straat gesproken: zo’n vier weken geleden stond onze dirigente nog even op tweesprong: ging ze rechtsaf met ons en Beady Belle op avontuur of sloeg ze bij Hoevelaken linksaf al voortbordurend op het repertoire wat we al hadden?
Na een poosje twijfelen tussen een verkeerslicht en de stoeprand hakte ze de knoop door en gingen we volle bak aan de slag met ‘My name on the World’ voor TOP. Gedurfd of gedoemd? Stackiemum heeft er, om de puntjes op de i te zetten, een choreo bij bedacht die net zo bijzonder en gewaagd is als het nummer zelf. Heel spannend om op die wiebelige pumps aan de armen van een ander te hangen. Voor volgende keer toch maar een workshopje Acrobatiek plannen bij Adriaan van Bassie?
Tot ‘overmaat van leukheid’ kwamen er in de tussentijd 4 nieuwe felgekleurde pumps (oranje en paars) bij de sopranen bij, 2 nieuwe donkergroene pumps bij de alten en 2 babyslofjes (blauw). Marie-Louise, Suzanne en Asha traden toe tot de Stacked Clan en er werd ook een baby geboren: Hugo. Voor Hugo en z’n mama Suus hebben we ‘Halo’ gezongen. Zo mooi dat Annalisa ons later ons op het hart drukte: ‘Halo zingen in Hugo style’! Die Hugo drukt nu al z’n stempel… de (b)engel .
Afijn, voorbereiding, bla die bla die bla…., 4 weken later was het dan zo ver om ons weer eens van onze beste kant te laten zien en in De Doelen nog wel!
Voor wie nog nooit in De Doelen is geweest: als je je doel wilt behalen in De Doelen, moet je goed kunnen kaartlezen. Wat een gebouw! We hebben heel de dag met de routeplanner aan gelopen… trap op, trap af, deur in, zaal in, zitten, zaal uit, deur uit, roltrap op, lift in, lift uit, deur in, deur uit, het leek wel een klucht.
De dag begon trouwens voor Annalisa en Bling!. Zoals misschien wel bekend is: Bling!, dat is, zoals Annalisa het heel stijlvol uitlegde: net ‘n stel konijnen, de groep groeide zo snel, niet bij te houden! Dus is Bling! nu Bling! en is Bling! de Blingettes!, volgt u het nog? De ‘oudere’ meiden (+/- 10t/m15 jaar) mochten optreden in de Eduard Flipsezaal. De jeugdgroepen werden wel gejureerd, maar kregen geen punten. Maar goed ook, want het is wel een beetje appels met peren vergelijken. Bling! deed ontzettend haar best met Kevin op toetsen en Iris op gitaar en het klonk allemaal weer als een klokje!
De tweede groep van Annalisa die mocht optreden was Voice Over. Zij deden mee in de 1e klasse grote vocal groups en mochten het podium betreden van de Willem Burgerzaal. Een imposante zaal met een volle bak aan toeschouwers!
En een schitterend optreden was het weer, boeiend van begin tot eind met solo’s van Nelinda, Nico en Sander. Wat er aan ontbrak… ik weet het niet… misschien een stukje zwarte stof van de achterkant van Annalisa’s jurk? Ennieweez… Prachtig optreden, maar helaas bleek het niet genoeg punten op te leveren voor een prijs… Heul, heul, heul erg jammer!
Voor hun optreden wilde Stacked Ladies nog even een doorloopje doen, dus hebben we er een korfbalpaal bij gehaald en een bal maat 5… nee… das gelogen, de rest van dit blog berust op de waarheid en niets dan de waarheid. Een doorloop wil in de muzikale setting zeggen dat je de setlist in het klein alvast doorloopt met de beginnetjes en eindjes en middenstukjes en overgangetjes en nog meer andere woorden die eindigen op -tjes. Geen repetitie, geen aanpassingen meer, just checking of alles volgens plan gaat. Dat voelde goed, er was een goede energie en er was eenheid! Daarna konden we overal en nergens naar binnen sneaken om te kijken en luisteren naar al het schoons van andere groepen. Keuze genoeg, dus voor ieder wat wils.
Om 15.30 uur gingen we onze stemmetjes opwarmen en iets voor 16.00 uur stonden we klaar voor lancering. De Arcadiszaal bleek een langwerpige, hoge zaal met een podium in twee stukken (laag en iets hoger). We kozen ervoor om alleen het eerste gedeelte te gebruiken, uit angst dat er iemand ‘onzacht in aanraking zou komen met de podiumdelen’ bij een misstapje van boven naar de beneden verdieping. Afijn, een beetje ingedikt qua ruimte inname en we bliezen het dak eraf! Alles ging precies zoals het moest zijn terwijl dat eerder alles wat er ‘in was gestopt’ en nog niet ‘uitkwam’ zoals gewenst. Toch raar hoe dat werkt, de focus en de energie, alle aanwijzingen passeren de revue ineens en het valt allemaal ineens op z’n plek. Rare wezens, mensen…
Nadat de reparatiedienst was ingeschakeld voor het dichten van het gat in het dak, was het wachten op de uitslagen. In de tussentijd werd onze Annalisa dik verwend met een speciaal verjaardagslied op de wijze van ‘Brick House’ (cause she’s our Stacked Mum, she’s mighty mighty, just lettin us sing and win’) en overspoeld met kadootjes. Nu zou ik hier een beschrijving kunnen geven van hoe het er achter de schermen aan toe ging en wat voor soort kadootjes wij haar hebben gegeven, maar dat zou de kwaliteit van dit stuk hoogstaande journalistiek niet ten goede komen, dus voor details: vraag het haar zelf).
De uitslagen zouden aan het einde van de middag bekend worden gemaakt in de grote zaal. De Amsterdam Vocals en iSing mochten hier het grote podium eerst onveilig maken omdat zij stukken brachten die ‘eks eekwoow’ de arrangeerprijs hadden gewonnen. De spanning steeg en gelukkig volgden de uitslagen snel: (hier volgt een zware roffel gevolgd door een kudde trompetten die tadaaa tetteren…) we hadden in onze klasse gewonnen! Gillen, juichen, huilen en nog een keer gillen en toen moesten we weer stil zijn… ja heel gek, maar de andere deelnemers wilden ook nog weten waar zij geëindigd waren… (rare wezens, mensen). Na de uitslagen kregen we via Stackiemum de tijd van het optreden in het avondprogramma door. Stel je voor: Stacked Ladies & a dude zingen in de grote zaal in De Doelen… moet niet veel gekker worden.
We hadden precies 55 minuten om iets te gaan eten en weer present te zijn voor het optreden. In de Breakaway links om de hoek bij De Doelen en nog een keer linksom (sluikreclame ) konden we even rustig eten en bijkomen van al het muzikale geweld van de dag… not… keiharde rockmuziek kregen we op ons bordje vermengd met spinraggen en andere Halloween attributen. Ondanks alles hebben we heerlijk gegeten, we zijn alleen vergeten te proeven wat het ook weer was… Genoeg vetten en energie om de avond door te komen in ieder geval.
De Grote Zaal stroomde zachtjes aanwat minder vol dan bij de uitslagen, maar dat mocht de pret niet drukken. Daar stonden we dan, trots en gespannen, en daar kregen we die mooie, fonkelende bokaal te zien die zo mooi zou gaan pronken op de vleugel van Annalisa . Bokaal, foto, applaus, stilte en bam: My name on the World werd ingezet! Wat gaaf om in zo’n zaal te staan! Toch ook wel spannend hoor, het optreden was ook niet zo puntgaaf als dat het voor de jury was die middag, maar dat zagen we door de vingers. Hierna nog heerlijk het avondprogramma afgekeken en -geluisterd met een actief gedeelte waarvan we de diepgaande, ontroerende tekst nog steeds horen nagalmen in ons hoofd: Bim Bam, Bim Bam Biedie Biedie Bam, Biedie Bam, Biedie Biedie Bam, Bim Bam (omhoog). Bim Bam, Bim Bam, Biedie Biedie Bam, Biedie Bam, Biedie Biedie Bam, Bim Bam (omlaag). Bim….Bam… Biedie Biedie Bam, Biede Bam, Biedie biedie Bam Bim Bam (omhoog), Bim…Bam…, Biedie Biedie Bam, Biedie Bam, Biedie Biedie Bam, Bim Bam (omlaag). Dit zongen we hartstochtelijk vanaf het balkon én we leerden de tafel van 3,4 en 5 inclusief bodypercussion, linksom, rechtsom, in canon, ondersteboven en achterstevoren en toen werd het avondprogramma hervat (gelukkig, want ik heb dyscalculie). Wat hebben we genoten van al die mooie optredens en het enthousiasme van de deelnemers en organisatie. Wat een evenement! Bedankt iedereen voor de inzet en tot over twee jaar, wat zullen we dan weer eens verzinnen… Eerst maar weer eens wat nieuwe stukken toevoegen aan ons repertoire… misschien is dit iets voor ons: als je **** (vul het Amerikaanse scheldwoord in voor een gemene vrouw) wil chillen, is ’t geen probleem, dan ga ik erheen, ik kom niet alleen want wij hebben b**bs & pumps ….. en Sander!
BEDANKT Stackiesisters, Stackiemum, Dude en Groupies !
13-09-2015
Stacked Ladies & 1 dude goes international
Met een geen-idee-wat-we-moeten-verwachten-gezicht als een kleuter die voor het eerst naar de basisschool gaat, stonden we elkaar aan te kijken bij de gastvrouwen van het Sing&Swing festival in Werl. Na een autoritje van ongeveer drie uurtjes hadden we genoeg energie verzameld om 85 keer Brick House te zingen, op een enkeling na die misselijk maar dolgelukkig uit de auto stapte. Afijn, bandje om de pols gedaan wat in het restaurantgedeelte helaas geen all-inclusive VIP behandeling met ‘meet en greet’ met een superster bleek in te houden. Teleurgesteld dat het alleen maar een ‘ChorVerbandje’ was, maar dorstig betaalden we toen maar zelf onze Milchkaffee. Toen alle Stackiesisters, een Stackiemummy, één dude, een andere dude, een dudin/dudesse en Frankie Tenoro ook gearriveerd waren riepen we in (a cappella) koor: “Jetzt geht ’s loss!” en was de ‘toon’ voor de dag gezet.
De garderobe beneden doopten we om in kleedruimte en door de gordijntjes heen zongen we elkaars partij. Toen we er allemaal enigszins acceptabel uitzagen, Stackymom de ladders in d’r kousen op en af was geklommen en de dude zijn paarse accessoires had aangetrokken, waren we klaar om ‘de sound te checken’. Check, check, dubbel check en we konden weer terug achter de coulissen. Daarna kon er weer wat gefreewheeld worden. En dan volgde nog het inzingfestijn beneden. Wat zong het heerlijk in ‘zu beezment’, een goede akoestiek dat ons deed denken aan ‘singing in the shower’.
Na wat aanpassingen aan de zang, choreo, klankkleur, dynamiek, intentie, performance, zuiverheid, blending, beleving, square zingen en gelijkheid wilden we eigenlijk hard wegrennen, maar aangezien dat toch niet zou lukken op die felgekleurde hakjes van ons, gaven we ons over aan het moment. Na dat we klaar waren met overgeven, haha geintje, was het dan eindelijk tijd om echt eens wat te gaan doen. Wachtend in de gang naar het podium werden de nodige toi-toi-toi-tjes en succeswensen uitgedeeld, gebibberd en gezucht en werden we aangekondigd. Niet dat we daar veel van verstonden, maar het klonk aardig dus… zijn we ‘angefangen’ met ‘poejoor hès ommie beeeeebie’ (Put your hands on me baby) wat er nogal timide en veel te haastig uitkwam. Dat mocht de pret niet drukken dus gingen we door met ‘turnofduleid’ (Turn off the light). Daar kregen we er al meer vertrouwen in en gaven we het publiek waar ze voor gekomen waren (tenminste waar we dachten dat ze voor kwamen, ik heb het eerlijk gezegd niet nagevraagd…). Als ‘Kirsche auf die taart’, als ‘klap auf die feuerpijl’ gaven we ‘m van Jetje met ‘Bri Kous’ (Brick House) en bleef onze dude z’n broek, ondanks het hoogspringen en weer hard neerkomen op het einde, op z’n plek dankzij zijn paarse bretels. Een geweldig applaus volgde daarna en …. weg waren we (de Von Trappjes waren slakken vergeleken bij ons).
Niet alles verdiende een schoonheidsprijs, maar Stackiemummie was best tevreden. We wachtten af… en wachtten af… en wachtten nog maar eens af tot daar ineens een coach Boswachter op ons af kwam buiten om ons te vertellen wat er aan feedback was opgeschreven. Mooie leerpunten voor ons Mummie en de sisterhood, dus daar konden we ons wel in vinden.
19 deelnemende groepen dromden daarop weer de zaal in voor de einduitslag. We kunnen dan wel een beetje schoolduits, maar deze prijsuitreiking was echt andere koek, we verstonden er niet veel van maar toen er ‘Stacked Ladies’ door de microfoon gezegd werd, spraken we ineens dezelfde taal en was luid en duidelijk te verstaan dat we de titel Meisterchor hadden behaald met 22.3 punten! Daarna heeft geen mens, Duits en onduits, nog wat kunnen verstaan, vanwege ons gegil. Het thuisfront kon meegenieten met de polonaise die we deden via de beelden op de livestream, dus die feestten gewoon mee. Titel in de pocket, enorme honger en zin om naar huis te gaan, dus wie hield ons nog in Werl? Niemand. Werl is vanaf nu onze favo Duitse gehucht (wink) en wij hebben de suggestie aan onze zwangere Stackiesis Susanne gedaan haar kotertje ‘Werl’ te gaan noemen. Heb ik nog meer te vertellen, nee, ik ben er wel klaar mee. Eerst even ‘naar Den Bosch toe, lieve zoete Gerritje’ en dan een doel behalen in De Doelen in Rotterdam.
“Joechei, wir sind Meisterinnen!”
31-05-2015
Fan’stacked’isch debuut!
Al bij de eerste repetities in 2014 had onze dirigente Annalisa Schmad een duidelijk doel voor ogen: een spetterend officieel debuut op het Balk Festival Zuid – De Fendert Zingt op 30 mei 2015, en geen dag eerder! Vijf geweldige nummers hebben we met elkaar in minder dan een jaar ingestudeerd. Interessante, ingewikkelde en uitdagende stukken met als klapstuk ‘Brick House’ van The Commodores. We zijn verschrikkelijk verwend met een dirigente met een lading ervaring waar je ‘u’ tegen zegt, die in Denemarken op het conservatorium studeert en een netwerk heeft van de Fendert tot aan Tokio. De laatste weken zijn de spreekwoordelijke puntjes op de ‘i’ gezet en hebben we nog wat extra optreedervaring opgedaan in de vorm van optredens bij bevriende koren. En toen was het zomaar opeens 30 mei 2015. Er hing duidelijk spanning in de lucht bij ons ‘Stackies’, maar we waren zo gemotiveerd om iets goeds neer te zetten.
De soundcheck was zo gepiept, nog even een laatste stukje zingen met vocal percussion van Sander Gieling en het grootste gedeelte van onze zenuwen lieten we achter op het podium.Daarna konden we nog even ons oor bij andere koren te luisteren leggen en wauw, wat waren er leuke dingen te horen en te zien. Rond 15 uur, na het afsluiten van het Juniorgedeelte van het festival, werden in de kleedkamers lieve ‘toi-toi-toi’ kadootjes uitgewisseld, een laatste haarlok in de lak gezet, een stukje ‘Big white room’ gezongen en we mochten naar de inzingruimte. Er was tijd en ruimte genoeg om een circlesong te doen en om alle nummers, of stukjes ervan, nog door te nemen. Toen, de felgekleurde lakschoentjes aan de voetjes en GAAN!!!
Het eerste nummer dat wij mochten doen was ‘King of Anything’. Bij dit nummer liepen we meteen een beetje te hard van stapel qua tempo dan, de rest was nog behoorlijk bedeesd. Al ‘o-oh-end’ belandden we bij het tweede nummer ‘Put your hands on me’ van Joss Stone. Hierbij hebben we Sander Gieling alvast hartelijk bedankt voor de vocal percussion die hij bij twee van onze nummers zou doen in de vorm van wat vrouwelijke aandacht! Na alle joligheid van dat nummer, schoten we in de serieuze stand om ‘Big white room’ van Jessie J. te zingen. Het kwam er zeer beheerst uit en de zaal lag aan onze felgekleurde pumps. Je kon een speld horen vallen (als wij ons mond hadden gehouden). Hierna zijn we vlug door ge-choreo-d naar ‘Turn off the light’ van Nelly Furtado. Wat een geweldig nummer is dat om te doen! Met de ritmische ondersteuning van Sander bleven we netjes op tempo en was het applaus een feestje. BAM! Als klap op de vuurpijl was daar onze uitsmijterrrrrrrr rop tjop tjop van de middag: ‘Brick House’ van The Commodores. De shi-ke-te-ka’s en ta-tu-ke-ta’s waren niet van de lucht! We hebben het publiek compleet verdonderd met dit nummer, want aan enige vorm van dynamiek deden we bij dit nummer nauwelijks meer. Blij en tevreden gingen we onder luid applaus het podium af, na diverse handkussen van Annalisa. Er kwamen best wat mensen op ons af met complimenten, een moeder tot in tranen toe geroerd, een schouderklopje of 14, maar ja… was het nu echt goed geweest?
De jury ging na alle optredens vanzelfsprekend in beraad. Wat waren er goede popkoren en ensembles voorbij gekomen en wat hebben we genoten om ze te zien en te horen! Bij elke groep was er aandacht geschonken aan het thema ‘Soul with a capital ‘S’ en bij sommige groepen werd ook nog eens ‘gezongen met een zachte ‘G’ sleutel. De Voices, waar drie van onze Stacked Ladies ook lid van zijn, traden nog op met hun “Van Hollandse Bodem” repertoire. Pas rond de klok van elf werden de prijzen uitgereikt. Diverse prijzen werden uitgereikt, er leek geen eind aan te komen. Stacked Ladies werd maar niet genoemd. Onze, tevens felgekleurde, nageltjes zijn binnen een half uur tot aan de nagelriem afgeknabbeld van de spanning… Eindelijk en helemaal als laatste werden we genoemd: Stacked Ladies! Debutant en tegelijk overall winnaar van de vocal groups. Overal in de zaal klonk luid gegil van de Stacked Ladies die her en der zich hadden verscholen voor wat komen ging. Annalisa nam de prijs in ontvangst, een prachtige beker en samen met popkoor ‘Akkoord’ (overall winnaar popkoren, ook een koor met Annalisa Schmad als dirigente!) werd er gefeest, gekust en bedankt op het podium. Natuurlijk werden daarna nog netjes diverse belangrijke zaken netjes afgerond en bloemen uitgedeeld, maar de Stackies waren al in ‘Hemel nummer 7’, dus die hebben dat gedeelte niet helemaal meegekregen. Later, onder het genot van een overwinningsdrankje, konden we het juryrapport al lezen en wat is het toch gaaf om dit verslag af te kunnen sluiten met de woorden die de jury schreef:
“Nederland is een TOP koor rijker”.